Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Επιτέλους.



            Κατ’αρχάς αγαπητοί φίλοι να ευχηθώ σε όλους σας καλή χρονιά με υγεία και προσωπική επιτυχία σε όλους τους τομείς.Μακάρι να σας πάνε όλα δεξιά σε μια πολύ δύσκολη χρονιά που έρχεται για όλους μας.
            Τις γιορτές αυτές τις πέρασα όπως όλος ο κόσμος.Οικογενειακά με πολλές επισκέψεις σε εορτάζοντες,πολύ κρεατοφαγία και πολλά γλυκά.Η ανάγκη για αδυνάτισμα πλέον είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική μιας και περνάνε τα χρόνια,ο μεταβολισμός αλλάζει και τα κιλά έρχονται και δεν φεύγουν.Μια από τις πολλές –και σίγουρα η καλύτερη- επίσκεψη ήταν το περασμένο Σάββατο στον φίλο μου τον Γιάννη.Είχα ανεβάσει την κόρη μου για να παίξει με τα παιδάκια του και να χαλαρώσουμε και εμείς ως ενήλικες.Να τα πούμε με την ησυχία μας, αλλά πάνω από όλα για να περάσουν καλά και τα παιδιά.Γιατί αν ευχαριστηθούν αυτά τότε η επίσκεψη είναι επιτυχημένη. Δυστυχώς δεν βρισκόμαστε οικογενειακά όσο συχνά θα ήθελα, μιας και η απόσταση σε αυτή την πόλη είναι πολλές φορές απαγορευτική.Για να βρεθείς από το ένα άκρο στο άλλο θέλεις 1 ώρα...και άλλη τόση για να επιστρέψεις....
     Για αυτό και πολύ εύκολα χάνονται οι άνθρωποι στις πόλεις.Η ρήση του Σαμαράκη –που κάποτε ήταν και θέμα πανελλαδικών εξετάσεων στην έκθεση, κάπου στη δεκαετία του  ’80- περί αποξένωσης των ανθρώπων στα αστικά κέντρα αν και η απόσταση διαβίωσης έχει μικρύνει, είναι περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ. Τέλος πάντων καλά να λέμε που βρεθήκαμε.Τα παιδιά τρελλάθηκαν στο παίξιμο και περάσανε υπέροχα.Ο σκοπός όμως του ποστ αυτού είναι διττός.Το δεύτερο που ήθελα να αναφέρω, είναι ότι κάποια στιγμή ήρθε στο σπίτι για καφέ ένας παιδικός φίλους του κολλητού μου.Ο Χρήστος.Είχα αγωνία να σας πω την αλήθεια, γιατί μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες επικοινωνίας με αγνώστους σε μένα ανθρώπους ο ενδοιασμός μου ήταν έκδηλος.
     Αφού ήρθε και συστηθήκαμε καθίσαμε και μιλούσαμε με τις ώρες.Επιτέλους ρε παιδιά.Βρέθηκε ένας σωστός,ένας σοβαρός άνθρωπος να κάνεις μια κουβέντα επιπέδου. Μπορούσαμε να συζητήσουμε θέματα γύρω από την καθημερινότητα, την τεχνολογία, την δουλειά, τις σχέσεις, τον κινηματογράφο και πολλούς ακόμα τομείς και να μην βαρεθείς...Πραγματικά είχα αρχίσει να ανησυχώ μήπως έχω κάτι εγώ.Πήγαινα σε διάφορα μέρη και οι άνθρωποι ήταν συνοφρυωμένοι, αγέλαστοι και αδιάφοροι για μια καλή επικοινωνία.Νόμιζα ότι είχα γίνει μονόχνωτος και οι άλλοι θα είχαν την ιδέα που σχημάτιζα εγώ για αυτούς.Τελικά είχα άδικο.Υπάρχουν άκομα άνθρωποι που μπορείς να επικοινωνήσεις.Αλλά πρέπει να ψάξεις αρκετά και μπορούν να βρεθούν και εκεί που δεν το περιμένεις.
      Για αυτό μην κλείνετε ποτέ τις πόρτες σε μια επικοινωνία με τους συνανθρώπους σας.Η ζωή μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα όπως έκανε με εμένα.Σκοπεύω να το επαναλάβω λίαν συντόμως και να ξαναπάω στον αδερφικό μου φίλο.Γιαννάκο τι λες πάλι για αυτό το Σάββατο;

6 σχόλια:

  1. Λοιπόν, χαίρομαι που έπιασε η μπλογκοευχή μου και βρήκες (επιτέλους!) κάποιον να συνομιλήσεις εκτός από το γνωστό και μη εξαιρετέο συμπλόγκερ. Εγώ επιπροσθέτως σου εύχομαι να κάνεις "a new beginning" με ακόμη περισσότερη αισιοδοξία, και την οικογένεια σου δεμένη σα γροθιά... Καλή χρονιά κι από δω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ευχαριστώ πολύ αγαπητή φίλη.εύχομαι καλή χρονιά και σε σένα. αλήθεια δεν είναι πολύ σημαντικό πράγμα η επικοινωνία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί να το έθεσες ρητορικά, αλλά μου δίνεις την ευκαιρία να σου πω τη γνώμη μου. Η επικοινωνία δεν είναι αυτοσκοπός. Άμα την αποζητούμε μόνο ζημιά κάνουμε. Αν είναι να ρθει θε να ρθει... Η έλλειψή της πάλι, μας αλλοιώνει τρομερά. Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου, του οποιουδήποτε άλλου, είναι αυτό που πρέπει να μας κατευθύνει. Τι μπορώ να μάθω σε ή από τον κάθε άνθρωπο. Κι ας είναι και η γρια γειτόνισσα ή δεν ξέρω ποιος, αφανής. Και φυσικά δεν ταιριαζουμε με όλους. Θα ήταν αφόρητα βαρετό. Μόνο αυτοί στα πάνελ ταιριάζουν μεταξύ τους με ένα πολύ θυληπρεπές στυλ. Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
    2. σαφώς και δεν είναι αυτοσκοπός.αλλά αν πας σε μια συγκέντρωση (βλέπε παιδότοπος) αναγκαστικά θα πρέπει να πεις 2 πράγματα.για να περάσει η ώρα δηλαδή.εκεί λοιπόν βρίσκω μόνο υπερφίαλα άτομα.για αυτό και αν θέλω να επικοινωνήσω θα καταφύγω στους φίλους μου.
      αλλά από την άλλη με προβληματίζει αυτό το γεγονός.πάντα έτσι ήταν οι άνθρωποι ή γίνανε με την κρίση;θα εξακολουθήσω να το ψάχνω πάντως.
      καλημέρα.

      Διαγραφή
  3. ρε μαν, τώρα το είδα... ο Χρηστάκος σούπερ δεν το συζητώ... φυσιολογικός άνθρωπος δηλαδή, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας...
    έχει δίκαιο η μάρον, συμφωνώ και εγώ, να ΑΝΟΙΧΤΕΙΣ!
    εγώ αν δεν έχω "συνοδοιπόρους" δεν μπορώ να πάω πουθενά, ούτε μέχρι το περίπτερο... ο περίπατος της ζωής θέλει συντροφιά για να βαίνει μακρύς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ποτέ δεν προκαταβάλλω τα συναισθήματά μου.πάντα μπορεί να βρεις ένα αξιολόγο συνομιλητή εκεί που δεν το περιμένεις.αλλά φευ...

      Διαγραφή