Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Δικαιοσύνη;Μπα....



       Το Σαββατοκύριακο μας βομβάρδισε η τηλεόραση -και κάθε είδους δημοσιογραφικό μέσο επιρροής- λεπτομερέστατα για την σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής, γιατί σύμφωνα με το κατηγορητήριο ήταν εγκληματική οργάνωση.Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στη Χρυσή Αυγή και τα περισσότερα από αυτά θα είναι αλήθεια.Εγώ δεν θα σταθώ σε κανένα από αυτά, αλλά ελπίζω ότι αν πράγματι ευθύνονται αυτοί που συνελήφθησαν,τότε τάχιστα να παραπεμφθούν σε δίκη και να σαπίσουν στη φυλακή.
       Ενοχλούμαι όμως αφάνταστα και εξοργίζομαι που η δικαιοσύνη και οι εισαγγελείς δεν έχουν την ίδια αίσθηση δικαιοσύνης και με τους λοιπούς "δημοκράτες".Ένα σωρό σκάνδαλα ταλανίζουν την χώρα και αυτοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου τόσα χρόνια.Ξυπνάνε μόνο οι φίλτατοι δικαστικοί όταν είναι να διεκδικήσουν κανένα αναδρομικό και καμμία αυξησούλα την ίδια ώρα που οι συμπολίτες τους αυτοκτονούν και πεθαίνουν από την πείνα.
       Διώθηκε κανένας για το σκάνδαλο της SIEMENS;Για το Βατοπέδιο;Για το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων;Για το χρηματιστήριο και το χάσιμο των αποθεματικών των ταμείων;Για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος;Για τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων;Για τις αποκρατικοποιήσεις και τα δημόσια έργα που δίνονταν στους ημέτερους;Για το βόλεμα των πράσινων και μπλέ νεολαίων που μπήκαν στο δημόσιο από το παράθυρο;Για την Χαλκιδική και την εταιρεία χρυσού που είναι υπευθύνη για την καταστροφή του οικοσυστήματος;Για όλα τα εργατικά ατυχήματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες;Για το κάψιμο του αλσυλίου στο Ψυχικό από τον Αγγελόπουλο;Για την RICOMEX;Για την MARFIN;Για τις 3.000 αυτοκτονίες στα χρόνια του μνημονίου;Για....Για....Για....
       Τίποτα και κανείς δεν συγκινείται σε αυτόν τον άμοιρο τόπο.Τα αυτονόητα πλέον φαντάζουν αδύνατα.Παντού σήψη και διαφθορά.Πιάσανε τα μεγαλοστελέχη της Χρυσής Αυγής 1(!!!!!!) μέρα μετά αφού είχαν καταθέσει μήνυση εναντίον του ΠΑΣΟΚ για όλα τα σκάνδαλα και τα δάνεια που πήραν από τις τράπεζες και γράφονται πλέον στο χιόνι επιβαρύνοντας τους έλληνες πολίτες. Κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για εγκληματική οργάνωση,αμέσως έσπευσαν να βάλουν την υπόθεση στο αρχείο.Ποιός ασχολείται τώρα με αυτήν.Εύγε κύριοι δικαστές.
      Η σήψη και η σαπίλα πλέουν είναι παντού.Η διάβρωση των ατόμων είναι σε όλα τα επίπεδα. Βέβαια πάντα το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.Ακόμα και εκεί που δεν το περιμένεις.Διαβάστε αυτήν την είδηση.Ακόμα και σε μια τέτοια οργάνωση όπως ο ΕΕΣ, που πολλοί προσφέρουν την βοήθεια τους αφιλοκερδώς βρέθηκαν άτομα (το μητσοτακέικο συγκεκριμένα) να επιβουλευτούν τις εισφορές του κοσμάκη.Η Αλεξία και ο Κωστάκης ο μπούλης...Παίρνανε τα λεφτά των εισφορών γιατί και καλά έπρεπε να προβληθεί ο οργανισμός.Ούστ ρε ζώα.Υπάνθρωποι ξεφτιλισμένοι.
      Τα σκάνδαλα είναι στην ημερησία διατάξη αλλά τα κωλο-κάναλα και οι δημοσιογράφοι βρήκανε εξιλαστήρια θύματα.Η δημοκρατία δεν ταράζεται και δεν φοβάται από φαινόμενα Χρυσής Αυγής. Εμείς που έχουμε νιώσει στο πετσί μας τον φασισμό δεν ξαναγυρνάμε εκεί.Οι αντίπαλοι είναι άλλοι. Αυτοί που με την προβιά του δημοκράτη έχουν οδηγήσει την χώρα και τους πολίτες της στον αφανισμό.Αυτοί που είναι υπευθύνοι για την ανεργία στο 30%,για την καταστροφή της παιδείας και της υγείας,για το πελατειακό κράτος,το κλείσιμο των επιχειρήσεων,τις αυτοκτονίες και όλα τα σκάνδαλα κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι.Και θα είναι ελεύθεροι.Γιατί κατέρρευσε και το τελευταίο προπύργιο της δημοκρατίας.Η Δικαιοσύνη.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Μία καθυστερημένη επίσκεψη.



       Παιδάκι ήμουν όταν αποφασίστηκε από το σχολείο να μας πάνε εκδρομή στην Ακρόπολη.Ήμουν δεν ήμουν 10-11 ετών.Έχουν περάσει βλέπετε τόσα πολλά χρόνια που το είχα ήδη ξεχάσει.Πάντα από τότε και όταν μεγάλωσα ήθελα να ξανανέβω στον ιερό βράχο, εκεί όπου 2.500 χρόνια πριν κατά τον χρυσό αιώνα του Περικλή ανοικοδομήθηκε ο Παρθενώνας,το Ερέχθειο κλπ...Δυστυχώς όμως όλο κάτι συνέβαινε.Πάντα ανέβαλλα αυτήν την επίσκεψη.Ερχόντουσαν τουρίστες από όλες τις πλευρές και τα μήκη και πλάτη του πλανήτη για να θαυμάσουν το έργο και εγώ με ένα λεωφορείο απόσταση δεν αποφάσιζα να πάω.Όμως με την εισαγωγή του μαθήματος της μυθολογίας στην Γ' Δημοτικού της κόρης μου και της περιέργειας της, μου ανακίνησε το ενδιαφέρον για αυτήν την επίσκεψη.
         Η αλήθεια είναι ότι κοιτούσα από πέρισυ το πρόγραμμα και έβλεπα ότι για να ανέβει κανείς στην Ακρόπολη (όχι και στο μουσείο) θα έπρεπε να εκταμιεύσει 12 € το άτομο.Για μια οικογένεια με 3 μέλη (2 ενήλικες και 1 παιδί) λοιπόν το κόστος ήταν στα 30 €.Απαγορευτικό για την κατάστασή μου.Ευτυχώς όμως υπήρχαν και μέρες με δωρεάν είσοδο.Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου λοιπόν η επίσκεψη ήταν δωρεάν και δεν χάσαμε την ευκαιρία.Γινόταν το αδιαχώρητο στην Ακρόπολη βέβαια, μιας και βοήθησε η δωρεάν είσοδος αλλά και ο υπέροχος καιρός. Θαυμάσαμε όλα τα μνημεία και το μεγαλείο των προγόνων μας.Βέβαια έχουν υποστεί πολλές καταστροφές τον τελευταίο αιώνα τα μάρμαρα και μιας και δεν υπάρχουν και κονδύλια, βλέπω στα επόμενα 100 χρόνια να έχουν καταρρεύσει και αυτά που σώζονται ακόμα.
          Το εισητήριο των 12 € είναι απαράδεκτο και δεν δίνει κανένα κίνητρο στους Έλληνες πολίτες να γνωρίσουν και να θαυμάσουν την ιστορία τους.Ας ελπίσουμε οι κυβερνώντες να το ξανασκεφτούν αν και δίνω πολλούς πόντους σε αυτό.Αυτοί το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα τα αρπάξουν από τον λαό.Ακριβώς έξω από την είσοδο και τον γκισέ των εισιτηρίων δέσποζε επιβλητικό το νεοκλασικό κτίριο του Τσοχατζόπουλου δείγμα της αλλοτρίωσης των σύγχρονων πολιτικών.Η Ακρόπολη ακριβώς απέναντι φάνταζε αγέρωχη, σε πείσμα όλων εκείνων που σφετερίστηκαν την εξουσία, για να τους θυμίζει ότι κάποτε από αυτήν την πόλη πέρασαν πολιτικοί ΑΝΤΡΕΣ (Περικλής) που είχαν για γνώμονα το καλό των κατοίκων και την ευημερία τους σε ένα πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα.Ήταν μια συγκλονιστική εμπείρια που άρεσε και στη μικρή και περιμένω την επόμενη φορά που θα πάμε και στο μουσείο.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Η απώλεια.



       Σαν χτες πριν από 21 χρόνια πέθανε ο πατέρας μου.Το συνειδητοποίησα το απόγευμα ξαφνικά. Δεν το είχα θυμηθεί όλη την ημέρα.Βέβαια στη δουλειά όποιος με έβλεπε μου έλεγε αν έχω κάτι...Ίσως κάτι ανεπαίσθητο και αδιόρατο ένιωθα από το πρωί και αυτό αντανακλούσε το πρόσωπό μου. Τους έλεγα ότι είμαι καλά, αλλά μόνο όταν το θυμήθηκα το απόγευμα κατάλαβα ότι αυτό θα ένιωθα όλη την ημέρα.Τα χρόνια πέρασαν σαν το νερό.Πολύ γρήγορα.Πότε έφτασαν 21 χρόνια;Πλέον περισσότερα χρόνια έχω ζήσει χωρίς τον πατέρα μου παρά με την παρουσία του....
        Ο πατέρας ήταν μια φιγούρα όπως όλοι οι παλιοί πατεράδες.Λίγο απόμακρος,σίγουρα λίγο τρομακτικός όταν φώναζε και καθόλου διαχυτικός.Ποτέ δεν τον θυμάμαι να με κρατούσε αγκαλιά (μιλάμε για ηλικίες που να έχω μνήμες έτσι;).Ελάχιστες φορές έπαιζε μαζί μας (με μένα και τον αδερφό μου).Αυτό τον ρόλο τον είχαμε αναλάβει μεταξύ μας.Όταν ερχόταν από την δουλειά τον θυμάμαι να πηγαίνει για τον μεσημεριανό υπνάκο του (μια δραστηριοτητα που έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια από όλους μας) και μετά να διαβάζει εφημερίδα πίνοντας ελληνικό καφέ και καπνίζοντας κάτι τσιγάρα σκέτο καρκίνο.Μάρκα Άσσος Σκέτο...Μια ρουφηξιά και είχε βρωμίσει όλο το σπίτι....
        Φυσικά για διάβασμα ούτε λόγος.Διάβαζα πάντα μόνος μου και το βράδυ μια επανάληψη πάντα με την μάνα.Ποτέ δεν είχε κάτσει να μας διαβάσει.Όμως πάντα περίμενε με ανυπομονησία τον έλεγχο για να δει την πρόοδο μας και να κάνει τις απαραίτητες παρατηρήσεις αν κάτι δεν του άρεσε.Η σύγκριση (αυτό το ακατάληπτο για μένα πράγμα) που γινόταν αυτόματα με την ανάγνωση των βαθμών είναι ακόμα χαραγμένο στη μνήμη μου.Πάντα θα υπήρχε ένας ξάδερφος να τα έχει πάει καλύτερα και φυσικά κάποιος θείος ήταν εξίσου πρόθυμος να πάρει αμέσως τηλέφωνο να ενημερώσει για την πρόοδο του γιού του και τους εντυπωσιακούς βαθμούς του.Και μετά γεμάτος από δήθεν ευγένεια να ρωτήσει και για μένα και να πει με ειρωνεία ότι "δεν πειράζει,θα είναι καλύτεροι οι βαθμοί του στο άλλο τρίμηνο" οδηγώντας τον πατέρα στις φωνές και εμένα στα νεύρα και την απογοήτευση.
       Μπαίνοντας στην εφηβεία, αυτή την πολύ κρίσιμη ηλικία πάλι ήταν λίγο αποστασιοποιημένος. Ποτέ μα ποτέ δεν κάναμε κουβέντα για κάτι σοβαρό και σημαντικό.Κάτι που να με αφορούσε.Ας πούμε το γυναικείο φύλο.Όπως όλοι μας είχα και εγώ τις ανησυχίες μου.Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.Δεν ήταν ποτέ εκεί για αυτά (και φυσικά για αυτά ποτέ κουβέντα στη μάνα). Τα συζητούσα με φίλους καλύτερα από ότι με τον πατέρα.Για οτιδήποτε μπορείς να φανταστεί.Για το μέλλον, για την φιλία.....Το μόνο που συζητούσαμε ήταν σε ποιό γαμημένο πανεπιστήμιο θα περάσω. Και φυσικά επειδή δεν ήμουν καλός σε μερικά μαθήματα, η λύση των οικονομικών πανεπιστημίων φάνταζε μονόδρομος.Ένας κλάδος που αφορούσε και τον πατέρα μιας και είχε τελειώσει την ΑΣΟΕΕ. Η χαρά του όταν πέρασα και εγώ ήταν μεγάλη.Αλλά μέχρις εκεί.Δεν υπήρχε επικοινωνία ουσιαστική,πραγματική.Μέχρι τον θάνατό του.
       Αυτό είναι που με θλίβει.Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.Οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά θα πρέπει να βασίζονται πανω στην ειλικρίνεια και τον σεβασμό και όχι στον φόβο.Οι γονείς πάντα θα πρέπει να είναι κοντά και να μιλάνε με τα παιδιά τους για τα πάντα.Αυτό προσπαθώ με την κόρη μου.Πάντα θα είμαι κοντά της και από τώρα την έχω νουθετήσει να μου λέει τα πάντα.Ότι της συμβαίνει.Να είμαι εκεί να της δίνω μια συμβουλή.Να μην με φοβάται να μου πει ότι και αν έχει κάνει.Καλό ή άσχημο πάντα θα υπάρχει λύση.Να της μιλήσω για τις σχέσεις,για το μέλλον,για την φιλία, για πολιτική, για θέατρο, για κινηματογράφο.Για τα πάντα.
      Αυτή η ουσιαστική σχέση θα με γεμίσει και μένα σαν γονέα.Θα με κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο και θα αφήσω και μια παρακαταθήκη στο παιδί μου.Κατά βάθος αυτό είναι που με πονάει με τον θάνατο του πατέρα.Που ποτέ δεν ήμασταν κοντά.Ότι δεν έκανε ο πατέρας όμως, ο Μεγαλοδύναμος μου το ξεπλήρωσε φέρνοντας στο δρόμο μου έναν άνθρωπο που μου στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας. Τον τεράστιο κύριο Κώστα Γ.Οι κουβέντες που κάναμε (για σχέσεις,για τρόπους συμπεριφοράς, για τα επαγγελματικά, για τα οικονομικά, για την φιλία) πάντα θα είναι χαραγμένες στη μνήμη μου.
      Για αυτό όμως θα αναφερθώ σε άλλο ποστ κάποια φορά.