Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Περί δουλείας.



        Θα πιαστώ από το εξαιρετικό πόστ της μαρώς που αναφέρει για την δουλειά (ή κατά άλλους για την δουλεία) για να αναπτύξω την σκέψη μου πάνω στο θέμα δουλείας (μαρώ είναι σωστός ο τόνος τις περισσότερες φορές).Στην δουλειά περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.Είμαστε με άτομα -που πολλές φορές μας είναι αδιάφοροι και δεν θα τους ρίχναμε δεύτερη ματιά- περισσότερες ώρες από ό,τι είμαστε με τα παιδιά μας και την οικογένεια μας.Είναι κρίμα λοιπον αυτές οι ώρες να μην είναι ευχάριστες.Δυστυχώς, και αυτό ισχύει για τις περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις και ιδιαίτερα τα χρόνια αυτά της βαθύτερης οικονομικής και προσωπικής κρίσης, υπάρχει μεγάλη γκρίνια από τους εργοδότες και καταστρατηγούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα. Αν τυχαίνει να βρίσκεσαι και σε μια δουλειά που δεν σε ικανοποιεί και δεν σε ευχαριστεί, τότε το μίγμα είναι εκρηκτικό.
        Η δουλειά γίνεται δουλεία λοιπόν στην  περίπτωση που ο εργοδότης σε αντιμετωπίζει έτσι και στην περίπτωση που εσύ δεν θέλεις να βρίσκεσαι εκεί.Θα ήθελες να κάνεις κάποιο άλλο επάγγελμα αλλά οι καταστάσεις δεν σε οδήγησαν εκεί που ήθελες.Αυτό λοιπόν από όσους ρωτάω γύρω μου συμβαίνει 9 στις 10 περιπτώσεις.Όλοι ανήκουν στην πρώτη ή στην δεύτερη περίπτωση.Τι συμβαίνει λοιπόν όταν αποφασίζεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου;Τότε μόνο νιώθεις ελεύθερος και ότι μπορείς να νικήσεις το σύστημα.
       Ας πάρουμε τα πράγματα από την δική μου περίπτωση.Μεγαλώνοντας μου άρεσαν πολύ τα Μαθηματικά.Δεν μου άρεσε καθόλου η Φυσική και η Χημεία.Μετα βίας περνούσα σε αυτά γράφοντας μόνο την θεωρία.Έκθεση ήμουν σκράπας.Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να βάλω τις ιδέες μου σε μια κόλλα χαρτί.Αυτό που μου άρεσε επίσης ήταν να γίνω καθηγητής,δασκάλος κάτι τέλος πάντων που να έχει σχέση με διδασκαλία γιατί πίστευα ότι μου ταίριαζε.Όταν ήμουν λοιπόν στην τρίτη λυκείου δεν μπορούσα να πάω για μαθηματικός.Το σύστημα ήταν δομημένο έτσι με τις κωλοδέσμες που έπρεπε να γράψω Μαθηματικά,Φυσική,Χημεία και Έκθεση.Μόνο στο πρώτο θα ήμουν καλός.Σε όλα τα άλλα θα έγραφα κάτω από την βάση με αποτέλεσμα να μην πετύχω πουθενά.Αυτό που ήθελα δεν μπορούσα να το πιάσω.Η μόνη δέσμη που μου είχε απομείνει ήταν η τέταρτη με Ιστορία,Κοινωνιολογία,Μαθηματικά και Έκθεση.Γράφοντας άριστα στα τρία πρώτα κατάφερα να περάσω σε μια σχολή και να ακολουθήσω τελείως άλλο κλάδο από αυτό που ήθελα.
       Σπουδάζοντας οικονομικά εγκατέλειψα το όνειρο του δασκάλου και στράφηκα στα λογιστικά (μπλιάχ).Στην αρχή το έβλεπα θετικά το όλο θέμα.Στην πρώτη μου εταιρεία μπορώ να πω ότι μου άρεσε κιόλας μιας και μου συμπεριφέρονταν σαν άνθρωπο και όχι σαν υπάλληλο.Στην εταιρεία που είμαι τώρα και ειδικά τώρα με την κρίση σε αντιμετωπίζουν λες και σου κάνουν χάρη που δουλεύεις.Παρ'όλα αυτά έχω βρεί κάτι άλλο που θέλω να κάνω.Που μου αρέσει και είμαι σίγουρος ότι θα επιτύχω σε αυτό.Γιατί αν αγαπάς αυτό που κάνεις τότε κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει. Και είναι σίγουρο πως θα επιτύχεις.Γιατί δεν θα το αντιμετωπίζεις σαν δουλεία.Σαν καταναγκαστικά έργα.Αλλά σαν εργασία που σου προσφέρει όσα ονειρεύτηκες.
       Εγώ λοιπόν τώρα είμαι στα κάτεργα και περιμένω την απελευθέρωσή μου.Για να κάνω όμως αυτό που σκέφτομαι χρειάζομαι τα λεφτά της αποζημίωσης που είναι ένα αξιοσέβαστο ποσό.Μέχρι τότε θα περιμένω...

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Αφιερωμένο εξαιρετικά.



         Δεν θα ήταν σωστό, δεν θα ήταν δίκαιο να μην κάνω μια αναφορά, πόσω μάλλον ένα ολόκληρο ποστ (γιατί βλέπεις το verba volant,scripta manent είναι πολύ σοφό) στον άνθρωπο που με έχει βοηθήσει όσο λίγοι στη ζωή μου.Στον φίλο μου Γιάννη.Βέβαια η λέξη φίλος έχει καταρρεύσει προ πολλού, μιας και η φιλία μας έχει φτάσει σε κάποιο υπερβατικό επίπεδο.Σε ένα στάδιο που δεν μπορώ να το ορίσω, μιας και δεν υπάρχει η έννοια για να το περιγράψω.Ούτε καν η λέξη αδερφός μπορεί να δώσει καλά το στίγμα αυτό.Ο Γιάννης ήταν πάντα δίπλα μου.Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο "κατά λάθος" μιας και μας σύστησαν άλλοι.Τελικά δεν πρέπει να ήταν και πολύ "κατά λάθος".Κάποια αδιόρατη δύναμη ήθελε να μας ενώσει με μια σπάνια φιλία.
        Ο Γιάννης είναι πάντα δίπλα μου.Ήταν εκεί όταν πέθανε ο πατέρας μου εκείνη την αποφράδα νύχτα.Θυμάμαι είχε πάρει τηλέφωνο 1 ώρα αφότου το είχαμε μάθει και εμείς τηλεφωνικά.Λες και το ήξερε ότι κάτι συνέβαινε....Και ενώ είχαμε μιλήσει προηγουμένως περί ανέμων και υδάτων είχε ξαναπάρει έτσι για να δει τι γίνεται...Και τότε το έμαθε....Αυτό ποτέ μου δεν θα μπορέσω να το εξηγήσω...Ήταν εκεί όταν χώριζα από κάποια κοπέλλα για να μου συμπαρασταθεί.Ήταν εκεί στην πρώτη μου δουλειά.Ήταν παρών στην αποφοίτησή μου, όταν ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος δεν είχε έρθει.Ήταν εκεί όταν αποφάσιζα να αλλάξω δουλειά για να με βοηθήσει.Ήταν εκεί όταν αρκετές φορές δεν είχα χρήματα για να περάσω τον μήνα.Ήταν εκεί όταν είχα φτάσει σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση υπό το βάρος των δανείων.Γιατί η ρημάδα η διαχρονικότητα είναι αμείλικτη.Μόνο εκεί βλέπεις τους πραγματικούς φίλους.Οι περισσότεροι χάνονται στην πορεία.Έτσι απλά εξαφανίζονται κάποια στιγμή.Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.Απλά σταματούν να ενδιαφέρονται.Γιατί πάρα πολλοί είναι μόνον για ένα καφέ.Τίποτα παραπάνω...
       Είναι παρών σε όλες τις καλές αλλά προπάντων τις καλές στιγμές.Ο Απόστολος Παύλος (νομίζω) έλεγε πολύ σοφά:Είναι ανθρώπινο να λυπάσαι με τον πόνο και την δυστυχία του άλλου και να τον συμπονάς.Αλλά είναι θεϊκό να χαίρεσαι με την ευτυχία του.Παρατηρήστε το με τους διπλανούς σας.Πόσοι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ χαίρονται για την ευημερία σας και δεν σας φθονούν με ότι καλό σας συμβαίνει;ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ.Αν έχετε έστω και έναν τότε αυτός είναι πραγματικά φίλος σας.
        Το κυριότερο όμως δεν είναι η οικονομική ή η ψυχολογικη υποστήριξη που είχα.Το σημαντικότερο είναι να δίνεις ελπίδα στον άλλον για ένα καλύτερο μέλλον.Όταν όλα πάνε στραβά να έχεις μια ελπίδα,από κάπου να πιαστείς.Και το ακόμα πιο σημαντικό αυτή η ελπίδα και το παράθυρο που σου ανοίγει να γίνεται πραγματικότητα.Ο Ιανουάριος λοιπόν ήταν ένας εντυπωσιακός μήνας για αυτό το λόγο.Το παράθυρο άνοιξε.Το φως μπήκε και έλουσε το σκοτεινό δωμάτιο.Νιώθω σαν να ήμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ και δεν έβλεπα την άκρη του.Ο Γιάννης με διαβεβαίωνε ότι υπάρχει άκρη και φως.Το πίστευα.Μου το έδειξε και τον ευχαριστώ για αυτό.Έχω βγεί από το τούνελ και στέκομαι στο φως.Όλα είναι καλά.Όλα είναι μαγικά.Πλέον μπορώ να ονειρεύομαι μια διαφορετική ζωή για μένα και την οικογένειά μου.Μακριά από μιζέριες και κατήφειες.Να κάνω κάτι που μου αρέσει και να το απολαμβάνω.Και που δεν έχει καμμία σχέση με την δουλεία (ναι μαρώ καλά το έγραψα)στην οποία εργάζομαι τώρα
        Σε ευχαριστώ πολύ φίλε.Να ξέρεις ότι πάντα θα είμαι δίπλα σου.Ελπίζω σε όλη αυτή την κοινή μας πορεία να σε βοήθησα και εγώ λιγάκι.Μπορεί να ήταν το 1/100 από αυτά που εσύ μου πρόσφερες, αλλά να ξέρεις θα καλύψω το χαμένο έδαφος.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ.