Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Μια υπέροχη απόδραση από την καθημερινότητα.

      Παρασκευή πρωΐ.Ήταν η ημέρα που περίμενα εδώ και καιρό μιας και τότε μπόρεσα από την δουλειά να πάρω άδεια για να πάω στο σχολείο να ρωτήσω για την πρόοδο της αγαπημένης μου κόρης.Φυσικά και δεν θα αναφερθώ στο τι μου είπε η δασκάλα για την πρόοδο της, μιας και δεν θέλω να καταχραστώ το χρόνο σας διαβάζοντας αυτό το πόστ, αλλά και γιατί δεν θέλω να γίνω σαν κάποιους άλλους που το μόνο που κάνουν είναι να λένε πόσο έξυπνα,όμορφα, καλοσυνάτα είναι τα παιδιά τους.Για το πόσο ευτυχείς είναι οι δάσκαλοι τους που τα γνώρισαν και τα δίδαξαν (ναι, το έχω ακούσει και αυτό)....Είμαι περήφανος για το παιδί μου ότι και να κάνει, αλλά αυτήν την περηφάνια θα την κρατήσω μόνο για μένα. Λοιπόν μακρυγόρησα πάλι και επανέρχομαι στο θέμα μου...
      Ξυπνάω λοιπόν και την πάω στο σχολείο.Στην πόρτα έβλεπες τα παιδάκια να μπαίνουν χαμογελαστά και μόλις έβλεπαν κάποιον φίλο τους αμέσως παρατούσαν την τσάντα τους και ξεκινούσαν για το παιχνίδι.Έτσι και η δικιά μου.Ίσα-ίσα που πρόλαβα να πάρω ένα σκαστό φιλάκι πριν χαθεί στο προαύλιο με τις φίλες της...Οι γονείς που τα άφηναν μόλις και μετά βίας σου ανταπαντούσαν με μια καλήμέρα όταν τους έλεγες.Γιατί για να σου πούνε πρώτοι πολύ δύσκολο.
      Έτσι λοιπόν απέμεινα στα κάγκελα να βλέπω ένα υπέροχο κόσμο.Ένα τσούρμο από παιδιά δημοτικού να πηγαίνουν πάνω-κάτω παίζοντας (και η ώρα ήταν 8 το πρωΐ).Να χαμογελάνε,να μιλάνε μεταξύ τους όλα λες και γνωρίζονταν χρόνια.Όλα είχαν φωτισμένα τα πρόσωπά τους και χαμογελαστά.Σε αντίθεση με τους μεγάλους (όπως μας λένε) που κοιτούσαν με βαριά βλέφαρα και ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο ρολόι μην αργήσουν στη δουλειά τους.Μια δουλειά που προσωπικά εμένα μου έχει στερήσει πάρα πολλά από το παιδί μου.Τέλος πάντων....Έριχνα λοιπόν μια μάτια μέσα στο σχολείο και μια από έξω.Μέσα ήταν η χαρά όλου του κόσμου με τσιρίδες και παιχνίδια και έξω μια θλίψη και βάσανα.Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε και εμείς σαν τα παιδιά;Αισιόδοξοι και χαμογελαστοί;
      Γιατί αφήνουμε έτσι να μας καταβάλλουν οι καταστάσεις;Θα κερδίσουμε τίποτα με το να είμαστε δύστροποι με τους συνανθρώπους μας;Αμίλητοι και αγέλαστοι;Η χώρα πάει για φούντο οικονομικά αλλά κοινωνικά έχουμε πτωχεύσει εδώ και πολλά χρόνια.Όλοι κοιτάνε μόνο το προσωπικό τους συμφέρον αδιαφορώντας για το συνάνθρωπο τους.Στα χρόνια που χάθηκε η καλημέρα (αυτή η τόσο κοινότοπη λέξη) και αντικαταστάθηκε από μορφασμό ή απλό κούνημα του κεφαλιού δεν περίμενω τίποτα πλέον.
     Η μέρα αυτή ήταν μια όαση στην καθημερινότητά μου και σκοπεύω να την επαναλάβω λίαν συντόμως...
      

4 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. ανταποδίδω τους χαιρετισμούς.έπρεπε να έβλεπες την διαφορά στα πρόσωπα μικρών-μεγάλων.πραγματικά εντυπωσιακό.

      Διαγραφή
  2. τί τέλειο ποστ ρε φίλε...τρομερή ανάρτηση... το διάβασα δέκα φορές... αυτό που είπες, με τους γονείς να κοιτάνε τα παιδιά να παίζουν και να κοιτάνε το ρολόι τους, απλά επικό, απλά μαγικό, απλά τέλειο... με εκφράζει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ αυτό το ποστ, γράψε και άλλα τέτοια ρε φίλε... τα παιδιά, αχ τα παιδιά...
    σε ευχαριστώ που μας γέμισες με τόσα συναισθήματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εγώ σε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες να το διαβάσεις 10 φορές.θα επανέλθω με παιδικές στιγμές λίαν συντόμως.θέλω να αγιάσω βλέπεις και το στουρνάρι δεν με αφήνει...

      Διαγραφή