Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Το τηλεφώνημα.

     Σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι ανάλαφρο και θα ξεφύγω της πολιτικής.Τις προάλλες (πριν από 2 βδομάδες περίπου) είχαμε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός στο σπίτι.Κάτι που συνέβη για πρώτη φορά...
Η κόρη μου έχει μια φίλη στο σχολείο που την θεωρεί την καλύτερή της φίλη:την Αθηνά.Η Αθηνά λοιπόν είχε ζητήσει να την παίρνει καμμιά φορά τηλέφωνο το απόγευμα για να μιλάνε.
     Κάποια στιγμή λοιπόν εκεί που διαβάζαμε μια μέρα τα μαθήματα για την επόμενη, χτύπησε το τηλέφωνο.Στην άλλη άκρη ήταν μια παιδική φωνή να λέει:"Γειά σας.Θα μπορούσα να μιλήσω με την Ελένη;".Έμεινα κάγκελο να κοιτάζω το ακουστικό.Ήταν βλέπετε κάτι που άκουγα για πρώτη φορά.Και είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν πολλά τηλεφωνήματα στο μέλλον.Βγήκα διακριτικά από το δωμάτιο για να την αφήσω να μιλήσει.Παρέμεινα όμως έξω από την πόρτα για να ακούσω τι θα έλεγε όχι από αδιακρισία αλλά από καθαρή περιέργεια.Εξάλλου τι θα μπορούσανε να πούνε 2 κοριτσάκια 8 ετών;
     Την έβλεπα από την χαραμάδα της πόρτας που παρέμεινε τεχνηέντως ανοιχτή να βαδίζει στο δωμάτιό της πάνω-κάτω σαν μεγάλο κορίτσι.Να μαζεύει τα μαλλιά της μιλώντας και να γελάει. Φυσικά το αντικείμενο του τηλεφωνήματος δεν ήταν κάτι σημαντικό.Απλώς ήθελε να ακούσει η μία την άλλη (όποιος έχει πραγματικό φίλο καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεσαι κάποιο ιδιαίτερο λόγο για να πάρεις τηλέφωνο).Ρωτούσανε αν είχαν κάνει τις ασκήσεις για την επόμενη μέρα,τι είχαν γράψει στην τάδε άσκηση στα μαθηματικά κλπ...
     Κάπου εκεί έφυγα και εγώ αφού συγκινήθηκα βλέποντάς την να μιλάει με κάποια στο τηλέφωνο και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως μεγάλωσε και μεγαλώνει γρήγορα.Που πήγε εκείνο το πλάσμα που αγκάλιαζε το βραχίονα μου (γιατί τόση ήτανε) και την έβαζα κάτω από το τηλέφωνο της μπανιέρας για να την πλύνω;Πως είναι δυνατόν να πέρασανε τόσο γρήγορα τα χρόνια;Και τι με περιμένει ακόμα στο μέλλον;Ας ελπίσουμε να είμαστε καλά για να το ανακαλύψουμε.
      Πάντως καλό θα ήτανε να μην πετύχω εγώ το τηλέφωνο την ώρα που θα πάρει κανένας γκόμενος αργότερα.Δεν θα μου πάρει κανένας ακόμα το κοριτσάκι μου.Χαχαχαχαχαχα....

4 σχόλια:

  1. φίλε πολύ ωραίο πολύ τρυφερό όλο αυτό...σε ευχαριστούμε που το ανήρτησες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εγώ σε ευχαριστώ που το διάβασες.και θα με θυμηθείς μια μέρα όταν θα χτυπήσει και το δικό σου τηλέφωνο.....

      Διαγραφή
  2. Όντως πολύ όμορφη ανάρτηση! Μπράβο Στάθη!
    Έχω κι εγώ μέλλον ακριβώς όπως ο καλός φίλος JonyG!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.είναι μικρός ο γιός σου (ή η κόρη σου;).πάντως όταν συμβεί θα νιώσεις,θα βιώσεις το ίδιο συναίσθημα και ένα δάκρυ είναι σίγουρο ότι θα κυλήσει στο μάγουλό σου καθώς οι γυναίκες είστε και πιο συναισθηματικά όντα.Δυστυχώς ή ευτυχώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό.πάντα όμως θα μας χρειάζονται.

      Διαγραφή