Που καταντήσαμε....

Δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστο αυτό το απίστευτο άρθρο...Στην Ελλάδα του 2011,στην Ελλάδα που παραλάβαμε από τους παππούδες μας, αυτούς που περήφανα πολεμήσανε τους κατακτητές για να είμαστε εμείς σήμερα ‘’ελεύθεροι’’ , αυτούς που η ανθρωπιά και η συμπόνοια ξεχείλιζε φτάσαμε σε αυτό το σημείο.Μανάδες να αφήνουν τα παιδιά τους οικιοθελώς στα παιδικά χωριά SOS…Εδώ μπορούμε όλοι πλέον να σωπάσουμε και να αφουγκραστούμε την είδηση.Γονείς να μην μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους και να μην είναι σε θέση να τους προσφέρουν ούτε τα στοιχειώδη.Η στιγμή που αφήνει η μάνα το παιδί της στην πόρτα του ιδρύματος και αυτό την κοιτάει με τα μάτια βουρκωμένα και θλιμμένο μου έχει καρφωθεί στην μνήμη από το πρωί.

              Σαν γονέας και εγώ μπορώ να καταλάβω την αγωνία και την απόγνωση αυτών των ανθρώπων.Αλλά να παρατάνε το παιδί τους στο ίδρυμα και μάλιστα σε μια ηλικία που αυτό καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του είναι για μένα ανήκουστο.Δεν μπορώ να το δεχτώ.Και με τι καρδιά το αφήνεις ρε γαμώτο;Εγώ για 2 ώρες πάω για καφέ με τον αγαπημένο μου φίλο Γιάννη και μου λείπει το παιδί μου.Δεν θα έχω να φάω αύριο;Θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι για να βρω τα λεφτά να φάει το παιδί μου όμως.Βέβαια θα πει κανείς:Από το να το κακοποιήσουν σε βάθος  χρόνου ή να το βγάζουν στα φανάρια καλύτερα εκεί....

            Όμως τα παιδιά πως το βιώνουν αυτό;Τι συναισθήματα τους γεννώνται μέσα στην ψυχούλα τους και τι βάρος θα κουβαλάνε μέχρι να ενηλικιωθούν;Ο σοφός λαός και εδώ είπε το τεράστιο ρητό:Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.Γιατί για να οδηγηθούν οι γονείς σε αυτό το σημείο κάτι έφταιξε.Τεράστια οικονομικά ανοίγματα,απώλεια εναλλακτικής λύσης σε περίπτωση απώλειας της εργασίας,αδυναμία χαρακτήρα.Το παιδί χρειάζεται αγάπη,στοργή και φροντίδα.Το παιδί θα προτιμούσε να είναι με τους γονείς του και να μην έχει παιχνίδια ή playstation για να παίξει.Μια αγκαλιά,μια βόλτα μέσα στην φθινοπωρινή ημέρα,ένα γλυκό φιλί και άλλες μικρές δραστηριότητες και συναισθήματα είναι ικανά για να γεμίσουν τον κόσμο του παιδιού μας.Αν μπορούσαν να ερωτηθούν θα έλεγαν ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ.

           Γιατί με δώσατε στο ίδρυμα;

           Γιατί δεν μπορώ να είμαι μαζί σας;

           Έκανα τίποτα κακό;

          Ας δώσει ο Θεός φώτιση σε όλους τους επίδοξους γονείς που θα πάνε να αφήσουν τις μικρές ψυχούλες τους στο ίδρυμα και ας αναλογιστούν τι πάνε να κάνουν γιατί αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό.Σαν γονιός θα προσεύχομαι για αυτά τα παιδάκια.