Απών.

        Γαμώ την δουλεία μου μέσα....Πάντα μου στερεί τα σημαντικότερα πράγματα από την ζωή. Ευτυχώς μερικά γίνονται το απόγευμα και τα προλαβαίνω.Όπως την πρώτη φορά που περπάτησε η κόρη μου.Ήταν ένα ηλιόλουστο απόγευμα που είχαμε γυρίσει από την παιδίατρο και είμασταν στο σπίτι.Έκανε τα πρώτα δειλά και μικρά βηματάκια της.Ευτυχώς ήταν απόγευμα.
Το πρώτο της δοντάκι όταν βγήκε.Ευτυχώς ήταν απόγευμα.
Η πρώτη γιορτή στο σχολείο.Ευτυχώς ήταν απόγευμα.

Πολλές άλλες φορές όμως τα πράγματα δεν με ευνοούν και γίνονται το πρωί.Χθες ήταν μια από τις αποφράδες αυτές μέρες.Για πρώτη φορά εδώ και 2 χρόνια που πάει στο δημοτικό χθές τα κατάφερε να πει την πρωινή προσευχή μπροστά σε όλο το σχολείο. Όταν την πήγαινα εγώ (τις λιγοστές εκείνες μέρες που έχω άδεια) δεν μπόρεσε να την πει να την χαρώ και εγώ.Χθες όμως τα κατάφερε.Ζηλεύω την γυναίκα μου που ήταν εκεί.Ήταν από εκείνα τα πράγματα που θα ήθελα να δω να τα κάνει για πρώτη φορά.Η δεύτερη δεν έχει την ίδια γλύκα....

Σκεφτόμουν το βράδυ πόσα έχω χάσει εξαιτίας της δουλείας.Αυτό το πράγμα είναι παρά φύσιν ρε γαμώτο.Δεν είναι δυνατόν να χάνουμε τα σημαντικότερα στιγμιότυπα της ζωής μας για να πηγαίνουμε κάπου που δεν θέλουμε να είμαστε μόνο και μόνο για να πέρνουμε κάποια λεφτά για να ζήσουμε.Δεν θέλω να έχει βιώμα στο παιδί, ότι μόνο η μητέρα μπορεί να είναι παρών, γιατί ο μπαμπάς δουλεύει και δεν μπορεί να παρευρίσκεται το πρωί.Με τον αδερφό μου τον Γιάννη έχουμε καταστρώσει αρκετά σχέδια και ήρθε η ώρα να τα πραγματοποιήσουμε.

Στην δουλεία μάλλον ετοιμάζουν νέες μειώσεις μισθών.Σε επερχόμενες λοιπόν μειώσεις θα πω το μεγάλο ΟΧΙ και θα πάρω την αποζημίωση.Αυτή θα είναι το καύσιμο για την μηχανή μου.Θα είμαι πλέον ο οδηγός του τρένου και όχι ο επιβάτης που κοιτάει έξω από το βαγόνι μπας και προλάβει να δει καμμία σκηνή.Τέρμα πια.Το χθεσινό ήταν απλά μια σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.