Περί δουλείας.

        Θα πιαστώ από το εξαιρετικό πόστ της μαρώς που αναφέρει για την δουλειά (ή κατά άλλους για την δουλεία) για να αναπτύξω την σκέψη μου πάνω στο θέμα δουλείας (μαρώ είναι σωστός ο τόνος τις περισσότερες φορές).Στην δουλειά περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.Είμαστε με άτομα -που πολλές φορές μας είναι αδιάφοροι και δεν θα τους ρίχναμε δεύτερη ματιά- περισσότερες ώρες από ό,τι είμαστε με τα παιδιά μας και την οικογένεια μας.Είναι κρίμα λοιπον αυτές οι ώρες να μην είναι ευχάριστες.Δυστυχώς, και αυτό ισχύει για τις περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις και ιδιαίτερα τα χρόνια αυτά της βαθύτερης οικονομικής και προσωπικής κρίσης, υπάρχει μεγάλη γκρίνια από τους εργοδότες και καταστρατηγούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα. Αν τυχαίνει να βρίσκεσαι και σε μια δουλειά που δεν σε ικανοποιεί και δεν σε ευχαριστεί, τότε το μίγμα είναι εκρηκτικό.
        Η δουλειά γίνεται δουλεία λοιπόν στην  περίπτωση που ο εργοδότης σε αντιμετωπίζει έτσι και στην περίπτωση που εσύ δεν θέλεις να βρίσκεσαι εκεί.Θα ήθελες να κάνεις κάποιο άλλο επάγγελμα αλλά οι καταστάσεις δεν σε οδήγησαν εκεί που ήθελες.Αυτό λοιπόν από όσους ρωτάω γύρω μου συμβαίνει 9 στις 10 περιπτώσεις.Όλοι ανήκουν στην πρώτη ή στην δεύτερη περίπτωση.Τι συμβαίνει λοιπόν όταν αποφασίζεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου;Τότε μόνο νιώθεις ελεύθερος και ότι μπορείς να νικήσεις το σύστημα.
       Ας πάρουμε τα πράγματα από την δική μου περίπτωση.Μεγαλώνοντας μου άρεσαν πολύ τα Μαθηματικά.Δεν μου άρεσε καθόλου η Φυσική και η Χημεία.Μετα βίας περνούσα σε αυτά γράφοντας μόνο την θεωρία.Έκθεση ήμουν σκράπας.Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να βάλω τις ιδέες μου σε μια κόλλα χαρτί.Αυτό που μου άρεσε επίσης ήταν να γίνω καθηγητής,δασκάλος κάτι τέλος πάντων που να έχει σχέση με διδασκαλία γιατί πίστευα ότι μου ταίριαζε.Όταν ήμουν λοιπόν στην τρίτη λυκείου δεν μπορούσα να πάω για μαθηματικός.Το σύστημα ήταν δομημένο έτσι με τις κωλοδέσμες που έπρεπε να γράψω Μαθηματικά,Φυσική,Χημεία και Έκθεση.Μόνο στο πρώτο θα ήμουν καλός.Σε όλα τα άλλα θα έγραφα κάτω από την βάση με αποτέλεσμα να μην πετύχω πουθενά.Αυτό που ήθελα δεν μπορούσα να το πιάσω.Η μόνη δέσμη που μου είχε απομείνει ήταν η τέταρτη με Ιστορία,Κοινωνιολογία,Μαθηματικά και Έκθεση.Γράφοντας άριστα στα τρία πρώτα κατάφερα να περάσω σε μια σχολή και να ακολουθήσω τελείως άλλο κλάδο από αυτό που ήθελα.
       Σπουδάζοντας οικονομικά εγκατέλειψα το όνειρο του δασκάλου και στράφηκα στα λογιστικά (μπλιάχ).Στην αρχή το έβλεπα θετικά το όλο θέμα.Στην πρώτη μου εταιρεία μπορώ να πω ότι μου άρεσε κιόλας μιας και μου συμπεριφέρονταν σαν άνθρωπο και όχι σαν υπάλληλο.Στην εταιρεία που είμαι τώρα και ειδικά τώρα με την κρίση σε αντιμετωπίζουν λες και σου κάνουν χάρη που δουλεύεις.Παρ'όλα αυτά έχω βρεί κάτι άλλο που θέλω να κάνω.Που μου αρέσει και είμαι σίγουρος ότι θα επιτύχω σε αυτό.Γιατί αν αγαπάς αυτό που κάνεις τότε κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει. Και είναι σίγουρο πως θα επιτύχεις.Γιατί δεν θα το αντιμετωπίζεις σαν δουλεία.Σαν καταναγκαστικά έργα.Αλλά σαν εργασία που σου προσφέρει όσα ονειρεύτηκες.
       Εγώ λοιπόν τώρα είμαι στα κάτεργα και περιμένω την απελευθέρωσή μου.Για να κάνω όμως αυτό που σκέφτομαι χρειάζομαι τα λεφτά της αποζημίωσης που είναι ένα αξιοσέβαστο ποσό.Μέχρι τότε θα περιμένω...