Μαθήματα πιάνου.

        Είχα κάνει "χρυσή" την μικρή να μάθει κάτι.Μια δραστηριότητα,μια ασχολία,κάτι που θα την "ικανοποιούσε" είτε σε σωματικό είτε σε πνευματικό επίπεδο.Της είχα προτείνει να την γράψω σε τένις,βόλλευ,στίβο,κολύμβηση αλλά πάντα η απάντηση ήταν ένα ηχηρό όχι.Τον Ιούνιο όμως  με το που τελείωσαν τα σχολεία η έκπληξη μου ήταν κάτι παράπανω από έκδηλη όταν μου ανακοίνωνε ότι ήθελε να μάθει πιάνο.Κανένας στην οικογένεια δεν είχε μουσική παιδεία και πολύ περισσότερο στο πιάνο.Δεν είχε ποτέ της η μικρή στον οικογενειακό μας κύκλο αυτό το υπέροχο όργανο.Αμέσως σκέφτηκα ότι ήταν κάτι που θα είχε συζητηθεί στο σχολείο με τις φίλες της και μου το ανέφερε χωρίς να το εννοεί.Έτσι το άφησα να περάσει.Η έκλπηξη μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν μετά από ένα μήνα μου το ξανα-ανέφερε και ενώ τα σχολείο είχε ήδη τελειώσει και την θέση του έπαιρνε η καλοκαιρινή ραστώνη.Μετέθεσα ευγενικά το θέμα για τον Σεπτέμβριο χωρίς να το αποκλείσω.
       Όταν μπήκε όμως ο Σεπτέμβρης τσουπ....Νά'το πάλι το θέμα του πιάνου.Αφού είδα ότι ήταν κάτι που το ζητούσε επιμόνως σκέφτηκα ότι πραγματικά το παιδί -και χωρίς καμμία πίεση- αποφάσισε από μόνο του για κάτι που πραγματικά το ενδιέφερε.Απλώς μου έκανε εντύπωση που δεν ήθελε κάτι περισσότερο διασκεδαστικό, όπως μια αθλητική δραστηριότητα, αλλά επιζητούσε κάτι περισσότερο από αυτό,κάτι πνευματικότερο.Επειδή δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα όμως να πάρουμε πιάνο καταφύγαμε στη λύση του οικονομικότερου αρμονίου.Όπως μας ενημέρωσε και η δασκάλα αργότερα, αυτό ήταν η καλύτερη λύση μιας και δεν ξέρουμε αν στο παιδί θα συνεχίσει να του αρέσει αυτό που κάνει.
        Επικοινώνησα με τον Δήμο και μου ανέφεραν ότι στο δημοτικό Ωδείο η μηνιαία συνδρομή ήταν 60 €.Και μιλάμε για μια ώρα την εβδομάδα και μακρυά από το σπίτι μας, οπότε η μετάβαση με το αυτοκίνητο ήταν επιβεβλημένη.Όπως και η μεταφορά της από εμένα μιας και η γυναίκα μου δεν οδηγεί.Και αν δεν ήμουν εύκαιρος ή ήμουν άρρωστος απλώς δεν θα μπορούσε να πάει...Οπότε έψαξα και βρήκα μια πολύ καλή -όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων- δασκάλα που θα έκανε τα μαθήματα στο σπίτι.Και η τιμή;;;;;Κρατηθείτε...16€ η ώρα, δηλαδή 64€ το μήνα.Και στο σπίτι,χωρίς να χρειάζεται να την παώ κάπου εγώ.Ούτε βενζίνες,ούτε τίποτα.Δηλαδή ο Δήμος ήταν σαν μας έλεγε:μην την φέρνετε εδώ,δεν ασχολούμαστε.60€ το μήνα για ωδείο σε μια από τις λαικέ συνοικίες είναι κλεψιά.Παίρνουν τα δημοτικά τέλη και σε αντάλλαγμα δεν προσφέρουν τίποτα.Ανάλγητο και τραγικό ελληνικό κράτος....
         Η Κα Πέπη αποδείχτηκε λίρα εκατό.Έκανε καταπληκτικό μάθημα αλλά το κυριότερο ήταν ότι επειδή είναι συνέταιρος σε ένα ωδείο σε μια άλλη περιοχή είχε την δυνατότητα να συμπεριλάβει την μικρή σε δραστηριότητες που καλύπτει το Ωδείο της.Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν μας πρότεινε να παραστεί η μικρή σε ένα μικρό κονσέρτο που θα κάνανε σε ένα μικρό θεατράκι στην Ιερά Οδό.Θα έπαιζαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια για τους γονείς των μαθητών και εμείς θα τα καμαρώναμε.Η μικρή ντροπαλή από την φύση της είχε φοβερό άγχος και φοβόταν μην κάτι πάει στραβά και κάνει καμμία λάθος νότα και την κοριδεύουν όλοι.
           Για να μην μακρυγορώ όταν έφτασε η στιγμή και πήρε την θέση της στο μικρό θεατράκι είχε αποβάλλει το άγχος, αλλά αυτό είχε κυριεύσει εμένα.Η χαρά μαζί με την συγκίνηση και την αγωνία χόρευαν μέσα μου.Το ένα συναίσθημα διαδεχόταν το άλλο.Αν και έπαιξε μόλις ένα 20λεπτο νόμιζα ότι έπαιζε καμμιά ώρα.Το συναίσθημα ήταν απίθανο.Να κάθομαι και να παρακολουθώ την κόρη μου παρέα με άλλους να παίζει ένα τόσο υπέροχο όργανο ήταν κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν.Κάτι που η ίδια έκανε πραγματικότητα χωρίς καμμία πίεση από μας.Να παρακολουθώ αποσβολωμένος και να χειροκροτώ σαν χαζός σε κάθε τελείωμα τραγουδιού ήταν κάτι ανεκτίμητο.Να την βλέπω μετά να κάνει και υπόκλιση παρέα με τα άλλα παιδάκια ήταν ανεπανάληπτο.Τα λόγια και οι γραφές δεν είναι δυνατόν να εκφράσουν τα συναισθήματά μου.
            Αυτά κορυφώθηκαν όταν την παραμονή των Χριστουγέννων σε μια οικογενειακή συγκέντρωση στο σπίτι μου,ζήτησε από όλους να κάνουν ησυχία για να παίξει στο αρμόνιο το happy birthday για τα γενέθλιά μου, το οποίο είχε μάθει χωρίς να γνωρίζω τίποτα.Έμεινα σαν άγαλμα να την κοιτάω και κρατήθηκα για να μην βάλω τα δάκρυα.Να δω πως θα το ξεπεράσει τώρα αυτό.....
            Ότι και να κάνω,όπου και να βρίσκομαι, πάντα θα φροντίζω να υπάρχουν λεφτά για να καλύψω την ανάγκη της για μάθηση και πνευματική ανέλιξη.Και το πιάνο είναι προς αυτήν την κατεύθυνση.