Μίζερη πραγματικότητα.

          Μετά από μια άδεια 2 εβδομάδων (απαραίτητη τόσο για την σωματική μου όσο και για την πνευματική μου υγεία) επέστρεψα στο κλεινόν άστυ.Είχαμε πάει οικογενειακώς στο εξοχικό που έχουμε λίγο έξω από την Αττική, στον Ωρωπό.Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να χαρώ την κόρη μου λίγο περισσότερο μιας και νιώθω συνέχεια πως οι ώρες που την βλέπω καθημερινά δεν είναι αρκετές. Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να πηγαίνουμε καθημερινά για μπάνιο,να παίζουμε για περισσότερο από 1 ώρα στο νερό, να παίζουμε πόλεμο με το λάστιχο κατά την επιστροφή μας στο κτήμα....Μετά την μεσημεριανή σιέστα,την μεσημεριανή κατάκλιση (ένα είδος που έχει εκλείψει τις τελευταίες δεκαετίες, μιας και μόνο οι πατέρες μας είχαν αυτό το προνόμιο) διαβάζαμε κανένα παιδικό παραμύθι (όπως τον μικρό πριγκίπα) και σειρά είχε κανένα επιτραπέζιο (τύπου uno και risk).
          Στη συνέχεια βόλτα στην παραλία και απόλαυση παγωτού σε κάποια από τις παραθαλλάσιες καφετέριες.Μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες που κάναμε όμως και την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν μικρά παιδιά ήταν και η παρακολούθηση κινηματογραφικής ταινίας σε θερινό σινεμά.Το έργο φυσικά ήταν παιδικό.Ήταν κάποιο που το είχαμε ξαναδεί, αλλά η μικρή ήθελε να ζήσει την εμπειρία του θερινού σινεμά, μιας και στο κανονικό έχει πάει αρκετές φορές μέχρι τώρα. Περιττό να αναφέρω πως ακόμα το συζητάει.Πέρασε υπέροχα.Ήταν καλύτερα από ότι το είχε φανταστεί.Εν τω μεταξύ σταθήκαμε και τυχεροί γιατί είχε μια πανέμορφη,πεντακάθαρη από σύνεφα και έναστρη νύχτα...Στην ύπαιθρο τα φώτα της πόλης θαμπώνουν τους ανθρώπους και όχι μόνο στην όραση.Αντανακλώνται στο ψυχρό τσιμέντο και παγιδεύουν μέσα στην κρυάδα τους το φως των άστρων.Στην εξοχή όμως που η άναρχη δόμηση δεν υπάρχει, αρκεί να στρέψεις το κεφάλι ψηλά για να δεις την ομορφιά.Έτσι, και εκείνη την νύχτα λοιπόν, το φως των αστεριών ήταν εντυπωσιακό. Είχαμε και την τύχη 2-3 θέσεις μπροστά μας να υπάρχουν πυγολαμπίδες...Και ενωνόταν το φως τους με το φως της ταινίας και ήταν λες και χόρευαν μπροστά στα μάτια σου.Σαν μικροί αέρινοι χορευτές έδιναν το σήμα, μέσα στο τοπίο με τα μικρά παιδιά, για να ξεκινήσει η διασκέδαση....
           Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε κάτι αυτές τις 2 εβδομάδες που να προυπέθετε την ύπαρξη αρκετών χρημάτων.Μόνο απλά,καθημερινά και μικρά πραγματάκια που όμως αν τα ενώσεις όλα μαζί προκύπτει κάτι πολύ μεγαλύτερο.Γιατί το άθροισμα των επιμέρους μερών τελικά αποδίδει κάτι μεγαλύτερο από το σύνολο αυτό καθ'αυτό.Λένε ότι αν κάνεις κάτι το οποίο πραγματικά σε γεμίζει -έστω και για ένα  μόνο λεπτό- την ημέρα, τότε αυτή η ημέρα δεν είναι μια χαμένη ημέρα.Αυτό το διάστημα λοιπόν έκανα ότι πρέπει να κάνω κάθε μέρα.Εξάσκησα το πνεύμα μου διαβάζοντας βιβλία, πέρασα περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου και έκλεισα την τηλεόραση.Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό.Καθόλου τηλεόραση για 2 εβδομάδες και καθόλου ενημέρωση.
          Από χθές που γύρισα άνοιγω τον υπολογιστή (ούτε σε αυτόν είχα πρόσβαση) και τι να δω....Από την μια διαβάζω ότι 19χρονος πέθανε πηδώντας από τρόλλευ για να ξεφύφει από έλεγχο εισητηρίων (για 60 ευρώ πρόστιμο πέθανε...συλληπητήρια στους δικούς του), από την άλλη βλέπω ότι πα-ΤΕΡΑΣ πυροβόλησε την κόρη του για να εκδικηθεί την μοιχαλίδα γυναίκα του (και να ζήσει αυτή με τις τύψεις.πόσο βλάκας είσαι ρε τύπε;δεν έκατσες στιγμή να σκεφτείς πως και εσύ φταίς για την απιστία;και στο κάτω-κάτω τι έγινε;προχώρα μπροστά...τι σου έφταιγε η κόρη σου;), μετά διαβάζω για πλειστηριασμούς ακινήτων...Μιλάμε ότι η επιστροφή μου στην μίζερη και ζοφερή πραγματικότητα έγινε με τον πιο σκληρό τρόπο.Μήπως να πατήσω rewind στις προηγούμενες εβδομάδες;Εκεί που όλα ήταν όπως έπρεπε....