Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ταινία.




        Παραθέτω διάλογο από μια ταινία που είδα χθες και μου άρεσε πάρα πολύ.Η ταινία αποτελεί μέρος μιας τριλογίας.Στο πρώτο φίλμ που γυρίστηκε το 1995 (before sunrise) η ιστορία καταπιάνεται με ένα ζευγάρι που γνωρίζεται σε ένα τρένο καθ'οδόν για τη Βιέννη.Αφού γνωρίζονται, αποφασίζουν να περάσουν όλη την υπόλοιπη μέρα μαζί μέχρι το ξημέρωμα όπου θα αποχαιρετιστούν και ο άντρας θα φύγει για Αμερική και η κοπέλλα για το Παρίσι.Οι διάλογοι είναι πάρα πολύ καλοί και το φιλμ εστιάζεται αποκλειστικά σε αυτούς τους 2 χωρίς την παρουσία άλλων ηθοποιών.Το έργο τους δείχνει να περπατάνε στην πόλη μιλώντας και χαζεύοντας τα μαγευτικά τοπία.Το δεύτερο μέρος της τριλογίας γυρίστηκε μετά από 9 χρόνια και συγκεκριμένα το 2004 και λέγεται before sunset.
         Σε αυτό βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να έχουν τραβήξει ξεχωριστό δρόμο στη ζωή, αλλά η μοίρα το φέρνει να ξανασυναντιούνται αυτή τη φορά στο μαγευτικό Παρίσι.Αυτός ερχόμενος από Αμερική για την παρουσίαση ενός βιβλίου του και αυτή επειδή έμενε εκεί.Ο Τζέσε (έτσι λέγεται ο άντρας) είναι παντρεμένος στην Αμερική και προς το τέλος του έργου προσφέρεται να πάει -με το νοικιασμένο αυτοκίνητο του από τον εκδοτικό οίκο- την Σελίν (έτσι λέγεται η γυναίκα) στο σπίτι της όπου μένει μόνη.Ακολουθεί ο παρακάτω συγκλονιστικός διάλογος στο αυτοκίνητο....(Πρώτα μιλάει ο Τζέσε και μετά η Σελίν).

-Γι'αυτό ζεις με κάποιον που λείπει συνέχεια;
-Σίγουρα δεν αντέχω την καθημερινότητα μιας σχέσης.Περνάμε καλά μαζί, μετά αυτός
φεύγει και μου λείπει,αλλά τουλάχιστον δεν νιώθω πόνο και μιζέρια.'Οταν κάποιος είναι διαρκώς
δίπλα μου, ασφυκτιώ.
-Πριν όμως είπες ότι το θες να αγαπάς και να σ'άγαπάνε.
-Ναι, κι όταν μου συμβεί, αμέσως νιώθω την καταπίεση.Είναι τρελό αλλά ευτυχισμένη νιώθω μόνο αν είμαι μόνη μου.Καλύτερα μόνη, πάρα με κάποιον και να νιώθω πάλι μόνη. Είχα πολλές άθλιες σχέσεις!Δεν ήταν κακοί,νοιάζονταν για μένα αλλά δεν υπήρχε επικοινωνία και πάθος.Τουλάχιστον από μεριάς μου.
-Λυπάμαι. 'Ηταν τόσο άθλια;Δεν το νομίζω, ε;
-Δε φταίει ούτε αυτό.'Ημουν καλά ώσπου διάβασα το βιβλίο σου.Μ'έκανε χάλια.
Μου θύμισε πόσο ρομαντική υπήρξα, πόσα επένδυσα στις σχέσεις μου κι έφτασα τώρα να μην πιστεύω πια στην αγάπη! Δεν ξοδεύω συναισθήματα για τους άλλους πλέον.'Εβαλα όλο το ρομαντισμό μου σ'εκείνο το βράδυ μας κι από τότε δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω το ίδιο ακριβώς.Λες και σου'δειξα αισθήματα που τα πήρες για πάντα μαζί σου! Μετά ένιωθα παγωμένη, λες και δε μ'άγγιζε πια η αγάπη.
-Δε σε πιστεύω.
-Η πραγματικότητα κι η αγάπη είναι αντίθετες, για μένα.Μάλλον πληγώθηκα τόσες φορές και μετά γιατρεύτηκα.Τώρα σε μια σχέση δεν προσπαθώ.Αφού ξέρω ότι θα αποτύχει.
-Μη ζεις τη ζωή σου αποφεύγοντας τον πόνο, εις βάρος του...
-Αυτά είναι λόγια.
-Ηρέμησε. Είμαι τόσο χαρούμενος που είμαστε μαζί.Χαίρομαι που δε με ξέχασες.
-Ναι, κι αυτό με τσατίζει.Μου κουβαλήθηκες εδώ ρομαντικός και παντρεμένος.Μη με παρεξηγείς. Δεν ήθελα πάλι ρομαντζάδες μαζί σου.Το μόνο που μου έλειπε είναι ένας παντρεμένος!
Εξάλλου πέρασε τόσος καιρός από τότε που......δε μου λείπεις εσύ αλλά οι στιγμές που χάθηκαν για πάντα.Θυμάμαι που πίναμε στο πάρκο και βλέπαμε να ξεθωριάζουν τα αστέρια καθώς έβγαινε ο ήλιος.
-Χαίρομαι τόσο που σε βλέπω έστω κι αν έγινες μια οργισμένη και μανιοκαταθλιπτική ακτιβίστρια.Μ'αρέσει ακόμη να'μαι μαζί σου...
-Κι εμένα.Νιώθω τόσο μίζερη στον έρωτα.Πάντα κάνω ότι δε με νοιάζει.Κι όμως μέσα μου μαραζώνω.Νιώθω σαν μουδιασμένη.Ούτε πόνο ούτε χαρά, ούτε καν πίκρα!
-Νομίζεις είσαι η μόνη;Νιώθω φρικτά όλη τη μέρα.Η μόνη μου χαρά είναι όταν βγαίνω με το γιο μου.Πήγα σε σύμβουλο γάμου......έκανα πράγματα αδιανόητα για μένα! 'Αναβα κεριά, πήρα βιβλία αυτοβοήθειας, κι εσώρουχα γι'αυτήν.
-Βοήθησαν καθόλου τα κεριά;
-Καθόλου.Δε βλέπω μέλλον στο γάμο μου αλλά μετά κοιτάζω το γιο μου να κάθεται απέναντί μου και τότε σκέφτομαι ότι υπέμεινα όλα αυτά τα μαρτύρια για να'μαι μαζί του την κάθε στιγμή.Δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό της ζωής του. Στο σπίτι μας δεν ακούς γέλιο και δε θέλω να μεγαλώνει έτσι.
-Ούτε γέλιο; Τρομακτικό!Οι γονείς μου, με 35 χρόνια γάμου, και γελάνε μετά από καυγά.
-Δε θέλω να ανήκω σ'αυτούς που παίρνουν διαζύγιο στα 52 τους και ξεσπάνε σε κλάμα ενώ ομολογούν ότι δεν αγάπησαν το ταίρι τους και νιώθουν ότι η ζωή τους βούλιαξε μέσα στη δυστυχία. Θέλω να ζω εγώ κι αυτή καλά, νομίζω της αξίζει αυτό.Αλλά απλά ζούμε συμβατικά εκπληρώνοντας υποχρεώσεις σύμφωνα με το στιλ που υποτίθεται ότι ζει ένα ζευγάρι.
Κάτι είναι λάθος και ξέρω ότι δε γίνεται να πάει έτσι η ζωή κι ότι πρέπει να υπερισχύσει η αγάπη κι όχι η υποχρέωση.Σκέφτομαι ότι ίσως έπαψα να πιστεύω στην αληθινή αγάπη,ότι έχασα κάθε ενδιαφέρον τη μέρα που δεν ήρθες στη Βιέννη.....


  
      Δεν θα κουράσω άλλο.Απλά το συγκεκριμένο κομμάτι και ειδικά τα boldαρισμένα ήταν κορυφαία.Ανυπομονώ να δω και το τρίτο μέρος της τριλογίας που και αυτό γυρίστηκε 9 χρόνια μετά το 2013 και μάλιστα από Έλληνα παραγωγό και στην Ελλάδα....

2 σχόλια:

  1. Γεια σου Στάθη!
    Τις έχω δει τις ταινίες και τις δύο, μα πιο πολύ μου άρεσε η πρώτη... Μπορεί τα μπολνταρισμένα να λένε αλήθειες αλλά αυτές ισχύουν μόνο αν έχει φύγει το πάθος και η φλόγα, και οι σχέσεις δε βασίζονται σε βαθιά αγάπη και εκτίμηση. Όλοι έχουμε τις ευκαιρίες μας για να φτιάξουμε τη σχέση που θέλουμε... τις αρπάζουμε ή όχι;
    Δεν είναι σωστό το παιδί να υποκαθιστά τον σύντροφο. Στο μέλλον κάτι τέτοιο καταντά αρρωστημένο. Ο καθένας μας έχει ένα ρόλο, και επιτέλους ας τον παίξει.

    Έχω κι εγώ περιέργεια για την 3η ταινία. Για να δούμε! Καλό Σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γειά σου Μαρώ.ευχαριστώ για το σχόλιο σου.όπως πάντα ήταν επιτυχημένο.έχω δει και την τρίτη ταινία και μου άρεσε και αυτή.πιο καλή σαφώς και ήταν η πρώτη αλλά και οι άλλες δύο ήταν αρκετά καλές.η τρίτη πραγματεύεται με τα προβλήματα που έχουν σαν ζευγάρι.δες την .οταν μπορέσεις.δεν θα χάσεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή