Από μικρό και από τρελλό....

      Ο σοφός λαός μας, λέει μια ρήση."Από μικρό και από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια".Χθές λοιπόν γυρίζοντας στο σπίτι από την δουλεία και αφού είχαμε κάνει τα μαθήματα και τις εργασίες για το σχολείο (ακόμα έχουμε αυτές τις απαισίες φωτοτυπίες-ευγενική χορηγία του μνημονίου και της Διαμαντοπούλου) έπαιζα με την κοράκλα μου -την μόνη πραγματική στιγμή ευτυχίας και ξεκούρασης- για μένα.Είχαμε καταπιαστεί με ένα παιχνίδι που λέγεται Αλήθεια ή Θάρρος και συνίσταται από ένα μηχανικό χέρι-παλάμη που λειτουργεί με μπαταρίες και γυρίζει γύρω-γύρω.Οι παίκτες κάθονται σε έναν κύκλο και όταν αυτό σταματήσει δείχνει με το προτεταμένο το δάχτυλο έναν παίκτη.Αυτός καλείται να πεί αν δέχεται μια ερώτηση αλήθειας ή θα κάνει μια δοκιμασία θάρρους σύμφωνα με μια κάρτα που παίρνει.Εγώ την συγκεκριμένη στιγμή είπα στην Έλενα ότι θέλω μια ερώτηση αλήθειας.Τράβαει το παιδί την κάρτα και διαβάζει την παρακάτω ερώτηση.
       "Αν ναυαγούσες σε ένα εξωτικό νησί  ποιόν φίλο θα έπαιρνες μαζί σου;". Πρίν προλάβω να πω την απάντηση, η οποία και είναι ξεκάθαρη για μένα και δεν επιδεχόταν δεύτερης σκέψης λέει η Έλενα.  "Ξέρω-ξέρω.Τον Γιάννη...". Έμεινα να την κοιτάω αποσβολωμένος και αμέσως ξέσπασα σε δυνατά γέλια.Τότε συνειδητοποίησα πόσο καλά με ξέρει το παιδί μου αν και μικρή στην ηλικία.Φαίνεται θα μιλάω τόσο πολύ για τον φίλο μου που με πήρε χαμπάρι...ΧΑΧΑΧΑ...Αυτόματα όμως ένιωσα και απίστευτη γαλήνη γιατί ξέρω ότι έχω δημιουργήσει μια πολύ καλή φιλία.Και αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.Γιατί καλή και η οικογένεια αλλά σε κάποια πράγματα μπορεί να σε βοηθήσει μόνο ο φίλος.Η σχέση της φιλίας δοκιμάζεται κάθε μέρα.Για να αντέξει στον χρόνο θα πρέπει να έχει γερά θεμέλια.Εγώ είμαι ευγνώμων για την φιλία αυτή και θα την αναλύσω σε κάποιο μεταγενέστερο post.